ÌÓÊÌæ ÇÑÊÈÇØ ÈÇ ãÇ ÎÇäå  

آموزش و پرورش در استان تهران

از ویکی اطلس فرهنگی ایران

(تفاوت بین نسخه‌ها)
پرش به: ناوبری, جستجو
جز (۱ نسخه)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 +
تاريخ تعليم و تربيت به شيوه سنتى در تهران آميخته با تاريخ آموزش و پرورش رى باستان مى‏باشد. در آن روزگار شيوه آموزش مكتب خانه‏اى در بين كودكان معمول بوده است و بسيارى از محلات تهران به ويژه پس از استقرار حكومت قاجاريه و پايتخت قرار گرفتن تهران داراى مكتب خانه بوده است.
 +
 +
 +
با گشوده شدن درهاى ايران به سوى غرب به وسيله مستشاران خارجى و ورود مستشرقين و مبلغان مذهبى و همچنين بازگشت دانشجويان ايرانى از خارج كشور و عدم كارآيى آموزش مكتب‏خانه‏اى، آموزش به سبك نوين در ايران رواج يافت.
 +
 +
 +
اولين گام‏ها به سوى آموزش و پرورش جديد در دوره قاجار و عمدتا در بين سال‏هاى 1222 ه .ش تا انقلاب مشروطه (1285) صورت گرفت.
 +
 +
 +
نخستين برنامه تنظيمى براى مدارس از سوى وزارت علوم يك سال قبل از صدور فرمان مشروطيت باز مى‏گردد اين برنامه در حقيقت نظامنامه‏اى بود كه در آن رئوس كلى كتب درسى تعيين گرديد.
 +
 +
 +
در سال 1290 ه .ش قانون معارف اسلامى، آموزش عمومى را براى عموم، رايگان اعلام نمود. اين قانون زمينه‏ساز الزامى نمودن آموزش ابتدايى از سوى مجلس در سال 1300 گرديد و والدين را مكلف به فرستادن فرزندانشان از هفت سالگى به مدرسه نمود. اين قانون عصر نوينى را در تاريخ تعليم و تربيت ايران رقم زد.
 +
 +
 +
با روى كار آمدن رضاخان و قدرت يافتن جناح تجدد طلب و تمركز گرايى وى و نظارت مستقيم دولت بر امر آموزش و پرورش، آموزش به شيوه جديد سرعت بيشترى پيدا كرد.
 +
 +
 +
عليرغم بحران‏هاى سياسى ـ اقتصادى در طى حكومت رضاخان به ويژه در دهه 1310 ه .ش انبوه مدارس به شيوه جديد بنا شد. اين مرحله ضمن تغييرات اندك عملاً تا پيروزى انقلاب اسلامى و حتى پس از آن ادامه يافت.
 +
 +
 +
مدارس خارجيان
 +
 +
 +
اولين مدرسه خارجيان در ايران به وسيله كشيش امريكايى، پركينز در سال 1217 ه .ش در اروميه بنا نهاده شد و سپس مبلغان مذهبى فرانسوى (لازاريس‏ها) به طور گسترده در تهران، اصفهان و تبريز به تأسيس مدرسه مبادرت نمودند. ميسيونرهاى انگليسى نيز در تهران و شهرهاى جنوبى مدارسى احداث نمودند.
 +
 +
 +
اولين مدرسه ابتدايى دخترانه نيز در ايران در سال 1268 ه .ش توسط مبلغان مذهبى انگليسى در تهران گشايش يافت. مدارس امريكايى‏ها از نظر تعداد، كمتر ولى به لحاظ گستردگى، نظم و دوام فعاليت‏هاى آموزشى بهتر از ساير مدارس بود. از مهمترين مدارس امريكايى‏ها در تهران مى‏توان از مدرسه «البرز» (1252 ه .ش) نام برد.
 +
 +
 +
با گسترش مدارس خارجى (افزون بر چهل مدرسه در اوايل قرن بيستم) و ورود بسيارى از كودكان ايرانى به اين مدارس، به تدريج هدف پنهان اين مدارس در ترويج مسيحيت در بين ايرانيان آشكار گرديد. اما به دليل استحكام شالوده فكرى و مذهبى مردم ايران، اين هدف به تغيير طرز تلقى نسل نو از غرب و اشاعه اخلاقيات غربى تبديل گرديد.
  
  
 
{{منابع}}
 
{{منابع}}
 
[[رده:آموزش و پرورش]]
 
[[رده:آموزش و پرورش]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ بهمن ۱۳۹۰، ساعت ۱۹:۰۱

تاريخ تعليم و تربيت به شيوه سنتى در تهران آميخته با تاريخ آموزش و پرورش رى باستان مى‏باشد. در آن روزگار شيوه آموزش مكتب خانه‏اى در بين كودكان معمول بوده است و بسيارى از محلات تهران به ويژه پس از استقرار حكومت قاجاريه و پايتخت قرار گرفتن تهران داراى مكتب خانه بوده است.


با گشوده شدن درهاى ايران به سوى غرب به وسيله مستشاران خارجى و ورود مستشرقين و مبلغان مذهبى و همچنين بازگشت دانشجويان ايرانى از خارج كشور و عدم كارآيى آموزش مكتب‏خانه‏اى، آموزش به سبك نوين در ايران رواج يافت.


اولين گام‏ها به سوى آموزش و پرورش جديد در دوره قاجار و عمدتا در بين سال‏هاى 1222 ه .ش تا انقلاب مشروطه (1285) صورت گرفت.


نخستين برنامه تنظيمى براى مدارس از سوى وزارت علوم يك سال قبل از صدور فرمان مشروطيت باز مى‏گردد اين برنامه در حقيقت نظامنامه‏اى بود كه در آن رئوس كلى كتب درسى تعيين گرديد.


در سال 1290 ه .ش قانون معارف اسلامى، آموزش عمومى را براى عموم، رايگان اعلام نمود. اين قانون زمينه‏ساز الزامى نمودن آموزش ابتدايى از سوى مجلس در سال 1300 گرديد و والدين را مكلف به فرستادن فرزندانشان از هفت سالگى به مدرسه نمود. اين قانون عصر نوينى را در تاريخ تعليم و تربيت ايران رقم زد.


با روى كار آمدن رضاخان و قدرت يافتن جناح تجدد طلب و تمركز گرايى وى و نظارت مستقيم دولت بر امر آموزش و پرورش، آموزش به شيوه جديد سرعت بيشترى پيدا كرد.


عليرغم بحران‏هاى سياسى ـ اقتصادى در طى حكومت رضاخان به ويژه در دهه 1310 ه .ش انبوه مدارس به شيوه جديد بنا شد. اين مرحله ضمن تغييرات اندك عملاً تا پيروزى انقلاب اسلامى و حتى پس از آن ادامه يافت.


مدارس خارجيان


اولين مدرسه خارجيان در ايران به وسيله كشيش امريكايى، پركينز در سال 1217 ه .ش در اروميه بنا نهاده شد و سپس مبلغان مذهبى فرانسوى (لازاريس‏ها) به طور گسترده در تهران، اصفهان و تبريز به تأسيس مدرسه مبادرت نمودند. ميسيونرهاى انگليسى نيز در تهران و شهرهاى جنوبى مدارسى احداث نمودند.


اولين مدرسه ابتدايى دخترانه نيز در ايران در سال 1268 ه .ش توسط مبلغان مذهبى انگليسى در تهران گشايش يافت. مدارس امريكايى‏ها از نظر تعداد، كمتر ولى به لحاظ گستردگى، نظم و دوام فعاليت‏هاى آموزشى بهتر از ساير مدارس بود. از مهمترين مدارس امريكايى‏ها در تهران مى‏توان از مدرسه «البرز» (1252 ه .ش) نام برد.


با گسترش مدارس خارجى (افزون بر چهل مدرسه در اوايل قرن بيستم) و ورود بسيارى از كودكان ايرانى به اين مدارس، به تدريج هدف پنهان اين مدارس در ترويج مسيحيت در بين ايرانيان آشكار گرديد. اما به دليل استحكام شالوده فكرى و مذهبى مردم ايران، اين هدف به تغيير طرز تلقى نسل نو از غرب و اشاعه اخلاقيات غربى تبديل گرديد.



منابع