باورها در استان مازندران

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ آبان ۱۳۹۱، ساعت ۲۱:۲۳

باورهاى يك ملت ميزان رشد فرهنگى آنان را نشان مى‏دهد. در گذشته به علت ضعف و ناتوانى و گسترش آفات و بيمارى‏ها بشر به موهومات و خرافات زيادى اعتقاد داشته است. اين باورها در ميان مردم از جمله مردم مازندران پراكنده‏اند و به علت داشتن ريشه‏هاى كهن، برچيدن آنها مشكل است.

در ميان مردم اين سامان اعتقادات خوب و زيبا و همچنين اعتقادات خرافى و موهوم وجود دارد، كه به برخى اشاره مى‏شود:

ـ غول، ديو، پرى و ... سخت مورد توجه است و مردم از آنها مى‏ترسند.

ـ گرفتن دعا، فال‏بينى در ميان مردم به ويژه زنان و بيشتر در روستاييان رواج دارد.

ـ اگر چيزى دزديده شود، سراغ دعانويس‏ها، جن‏گيرها و آينه‏بين‏ها مى‏روند.

ـ اگر گوش كسى تكان بخورد، به مسافرت خواهد رفت.

ـ اگر پوست پياز يا سير را درون آتشى بيندازند، ميان خانواده جدايى مى‏افتد.

ـ اگر دو همسايه عروسى كردند، نبايد تا سه روز دو عروس همديگر را ببيندد، چون يكى از آنها بى‏اولاد مى‏شود.

ـ چشم هر كه مى‏پرد به خانه‏اش مهمان مى‏آيد.

ـ دمپايى اگر پشت به پشت بيفتد مسافرت مى‏روى.

ـ اگر دستت زخمى شد، بگذار در گوش گربه تا خوب شود.

ـ اگر موهاى سر مرد دو تا پيچ داشته باشد، دو تا زن مى‏گيرد.

ـ اگر در روز جمعه پروانه‏اى دور آدم بچرخد، روح يكى از نزديكان است.

ـ اگر كف دست شخصى خارش بگيرد، پول گيرش خواهد آمد.

ـ هرگاه باران زياد ببارد، بايد اسم چهل نفر كچل نوشته روى درخت آويزان كنيد.

ـ اشاره كردن به گور مردگان موجب شومى است و كراهت دارد.

ـ اگر تيغه‏هاى قيچى باز بماند، موجب دعوا و دشمنى مى‏شود.

ـ آب مهريه حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام است.

ـ اگر سم قاطر را پس از سائيدن به زنى كه زياد بچه مى‏زايد بخورانند، بارورى وى زايل مى‏شود.

منابع