ÌÓÊÌæ ÇÑÊÈÇØ ÈÇ ãÇ ÎÇäå  

دانشمندان حوزه و دانشگاه استان خوزستان

از ویکی اطلس فرهنگی ایران

پرش به: ناوبری, جستجو

ناخدا بزرگ پور شهريار رامهرمزى

ناخدا بزرگ پور شهريار از دريانوردان و بازرگانانى است كه در نيمه اول قرن چهارم هجرى مى‏زيسته و كتابى به نام «عجائب الهند برّه و بحره و جزايره» از خود به يادگار نهاده است.

او در اين كتاب، حكايات و داستانهايى را كه خود از بازرگانان و دريانوردانى كه چندين قرن پيش بين سواحل شرقى آفريقا، ايران و هند تا جنوب چين و ژاپن در رفت و آمد بوده‏اند شنيده، گرد آورده است.

ادوارد براون در تاريخ ادبى ايران، عجائب الهند را از تجليات ادبى دوره خلافت المطيع‏للّه مى‏داند. از زندگى شخصى ناخدا شهريار، اطلاع بيشترى در دست نيست.

نوبخت زرتشتى

نوبخت، يا نيبخت، از ايرانيان زرتشتى مذهب، متعصب در دين و مليت خويش و معاصر منصور خليفه عباسى (136ـ158 ه .ق) بود.

نوبخت در اهواز با عمال خلفاى بنى اميه به مبارزه برخاست و سرانجام حاكم اهواز او را دستگير و زندانى كرد.

وى در زندان اهواز با منصور عباسى آشنا شد و به وى مژده داد كه به زودى خلافت به بنى عباس منتقل خواهد شد.

سرانجام زمانى كه منصور به خلافت رسيد او را از مقربان خود گردانيد و او را به قبول دين اسلام واداشت.

فرزندان و نوادگان او در بغداد و اهواز در ترويج و تقويت مذهب شيعه تلاش فراوانى نموده و با نشر كتاب و مقاله‏هاى گوناگون، اين مذهب را تبليغ نموده‏اند.

ابوالحسن اهوازى

ابوالحسن اهوازى از علماى رياضى و نجوم است كه در نيمه دوم سده چهارم و احيانا در ربع اول سده پنجم هجرى مى‏زيسته است. از آثار ابوالحسن اهوازى، شرح صدور المقالة العاشرة من كتاب اقليدس در هشت فصل است. نسخه‏هايى از اين كتاب در استانبول، برلين، لندن و پاريس موجود است. بيرونى در كتاب تحقيق ماللهند وى را ستوده است.

على بن عباس مجوسى اهوازى

على بن عباس مجوسى اهوازى از استادان و پزشكان دانشگاه گندى شاپور و طبيب عضدالدوله ديلمى بوده است. كتاب وى در علم طب موسوم به «الكامل الصناعة الطبية» در رديف دو كتاب بزرگ و مهم طب اسلامى (يعنى الجامع الحاصر لصناعة الطب يا الحاوى تأليف محمد بن زكرياى رازى و كتاب قانون ابو على سينا) قرار دارد و حتى از حيث نظم و ترتيب طبيعى و تحقيق بر كتاب زكرياى رازى برتر دانسته‏اند. علامه محمد قزوينى در حواشى چهار مقاله نظامى عروضى وفات وى را به سال 368 ه .ق ذكر كرده است، ولى دكتر ذبيح الله صفا در «تاريخ ادبيات در ايران» مرگ وى را به سال 384 ه .ق دانسته است.



منابع