مطبوعات استان اردبیل
از ویکی اطلس فرهنگی ایران
منابع
اولين نشريهاى كه به صورت روزنامه در اردبيل منتشر شد، جريده «اتفاق» نام داشت كه مقارن با آغاز نهضت مشروطيت ايران، به همت تنى چند از آزاديخواهان در اين ولايت انتشار مىيافته است. ولى امروزه هيچ نسخهاى از آن ديده نمىشود.
دومين نشريه «برگ سبز» نام داشت كه با كوشش گروه ديگرى از مشروطه طلبان در سال 1326 قمرى (1287 شمسى) در چاپخانه احمديه اردبيل به طبع مىرسيده است.
اين نشريه هر سه روز يك بار (هفتهاى دو شماره) انتشار مىيافت و مديريت آن را آقاى «فضل الله شيخ الاسلامى» بر عهده داشت و روش آن، سياسى، ادبى و انتقادى بوده است.
در سال 1306 «غلامحسين حبيب اللهى» امتياز نشر روزنامهاى به نام «جودت» را گرفت و اين روزنامه نزديك به بيست سال يعنى تا 21 آذرماه 1325 شمسى منتشر گرديد.
روزنامه جودت خط مشى سياسى و خبرى داشت و وسيله ارتباط جمعى منطقه به حساب مىآمد كه بر اثر جرياناتى در روز 21 آذرماه 1325 تعطيل شد.
در اسفندماه 1330، روزنامه ديگرى به نام «قبس» منتشر گرديد كه صاحب امتياز و مدير آن عزيز صابر بود. سبك روزنامه بيشتر خبرى و ادبى بود و در سال 1356 با فوت آقاى صابر تعطيل گرديد.
همزمان با انتشار روزنامه قبس، جرايد ديگرى نيز در اين شهر انتشار يافت كه عموما جنبه خبرى و محافظه كار بودهاند.
روزنامههايى كه به موازات قبس در اردبيل منتشر شدند عبارتند از:
روزنامه «شمس ايران» سال 1328
روزنامه «دامن حق» سال 1331
روزنامه «پيك روز» سال 1328
روزنامه «دفاع مردم» سال 1330
روزنامه «بهار آذربايجان» سال 1330
اين جرايد بعد از كودتاى 28 مرداد 1332 شمسى و يكى پس از ديگرى تعطيل گشتند.
برخى از مطبوعات اردبيل در دوران انقلاب اسلامى عبارتند از:
نام نشريهدوره انتشارسال تأسيسزمينه نشريه
آواى اردبيلهفته نامه1374فرهنگى، اجتماعى، ورزشى، سياسى
اردبيلهفته نامه1373اجتماعى، فرهنگى، اقتصادى، سياسى
پيام اردبيلهفته نامه1373فرهنگى، اجتماعى، سياسى
تماشاى ايرانماهنامه1369فرهنگى، اجتماعى
رعدماهنامه1377اجتماعى، اقتصادى
سرداراندو هفته نامه1375اجتماعى، فرهنگى، اقتصادى، سياسى
فضلهفته نامه1376فرهنگى، اجتماعى، سياسى
كاتبهفته نامه1373فرهنگى، اجتماعى، ورزشى، سياسى
تماشاى زندگىماهنامه1372فرهنگى، اجتماعى، خبرى
آئينه اردبيلهفته نامه1373ـ
مجله سبلانسه ماهنامه1374ـ
چشمه اردبيلهفته نامه1377ـ
مأخذ: اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامى استان اردبيل، همان، ص 49.
