دامپروری و دامداری در استان آذربایجان غربی

وجود سلسله جبال زاگرس در غرب آذربايجان غربى و رطوبت درياچه اروميه كه در شرق آن واقع شده است، وضع طبيعى خاصى را از جهت رويش گياهان در اين منطقه به وجود آورده است. از اين رو مى‏توان گفت كه آذربايجان غربى از غنى‏ترين مناطق ايران از لحاظ مراتع طبيعى مى‏باشد و در نتيجه مستعد براى پرورش دام است.

دامپرورى در آذربايجان غربى بر خلاف آذربايجان شرقى جز در چند مورد با روش ييلاق و قشلاق صورت نمى‏گيرد. دامداران در بهار و تابستان در حين چراندن دامهاى خود، در مراتع مبادرت به دروى علوفه و ذخيره آن در روى بامهاى منازل، براى زمستان احشام مى‏كنند. به همين جهت در هنگام بروز سرما و باريدن برف زياد، دامداران اين استان متحمل خسارات زيادى نمى‏شوند. نگاهدارى گوسفند و بز بيشتر در ارتفاعات انجام مى‏گيرد و هر چه به سمت شرق يعنى درياچه اروميه نزديكتر شويم از تعداد اين حيوانات كم شده و بر تعداد گاو و گاو ميش افزوده مى‏گردد.

الاغ، قاطر و اسب نيز جهت سوارى و حمل و نقل در نواحى كوهستانى نگاهدارى مى‏شود. شتر نيز اغلب در جلگه‏ها ديده مى‏شود.

بر اساس آمار سال 1377، اين استان داراى 940/458/4 رأس گوسفند و بره، 000/608 رأس بز و بزغاله، 000/833/5 رأس گاو و گوساله و 360/132 رأس گاو ميش و بچه گاو ميش بوده است.

همچنين پرورش طيور اهلى از قبيل مرغ خانگى، غاز، اردك و بوقلمون در اين استان هميشه معمول بوده و كشاورزان در خانه‏هاى خود اقدام به پرورش طيور مى‏كنند.

پرورش طيور در شهرستانهاى اروميه، مهاباد، خوى و سلماس به شيوه نسبتا علمى مى‏باشد اما در ديگر مناطق به همان شيوه قديمى و بدون توجه به فن مرغدارى انجام مى‏گيرد.

پرورش بوقلمون نيز توسط كشاورزان معمول است. در بعضى از شهرستانهاى استان مانند اشنويه و نقده مردم به پرورش اين حيوان علاقه زيادى دارند. در اطراف شهرستان مياندوآب پرورش غاز و اردك بيشتر از نقاط ديگر معمول است.

در سال 1377 تعداد 305/208 قطعه اردك و غاز و بوقلمون در سطح استان وجود داشته است.

در سال 1377 در اين استان 19 مؤسسه پرورش دهنده مرغ مادر با ظرفيت 750/543 قطعه، مرغ تخمگذار با 51 سالن و ظرفيت 007/151/1 قطعه و 466 مؤسسه پرورش دهنده مرغ گوشتى با ظرفيت 300/176/7 قطعه وجود داشته است.