عزاداری‌های استان قزوین
از ویکی اطلس فرهنگی ایران
مدیر سیستم (بحث | مشارکتها) جز (۱ نسخه) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| + | ==عزادارى ماه محرم== | ||
| + | مردم استان قزوين، همچون ساير مردم ايران، همه ساله از اول ماه محرم به مناسبت سالروز واقعه كربلا، مساجد و تكايا را سياه پوش مىنمايند و علم حسينى را در وسط مسجد يا تكيه بر پا مىسازند. | ||
| − | + | مرد و زن شبها در مساجد و تكايا جمع مىشوند و پس از مداحى و مرثيه سرايى به نوحه خوانى و سينه زنى مىپردازند. در روز عاشورا و تاسوعا هيئتهاى عزادارى در كوچه و خيابان به راه مىافتند. | |
| − | == مجالس | + | ==مجالس ترحيم== |
| + | |||
| + | در تاكستان در ايام قديم، هنگامى كه فردى از دنيا مىرفت، پس از غسل متوفى، او را به در حاليكه با طبل و نى آهنگ عزا مىنوازند به سوى قبرستان مشايعت كرده و به خاك مىسپرده و سپس به خانه بر مىگشتند. | ||
| + | |||
| + | پس از بازگشت به منزل، مردى وسايل همراه مرده را به خانه مىآورد و يكى از زنان دو يا سه عدد نان را به پشت مرد مىكوبيد و آنها را به فقرا مىداد. | ||
| + | |||
| + | زنان محله نيز پذيرايى از مردم شركت كننده در مراسم تشييع جنازه را در خانواده متوفى به عهده داشتند و با چاى و فرنى و ديگر خوراكىها از آنها پذيرايى مىكردند. | ||
| + | |||
| + | در قزوين در روزهاى اول تا هفتم، فاميلهاى نزديك صاحب عزا از خانواده متوفى پذيرايى مىكردند. آنها شير و نشاسته (فرنى) به خانه متوفى مىآوردند. اگر روز سوم، پنجم و يا هفتم متوفى مصادف با روز جمعه بود، همسايه دست راستى آش مىپخت و آن را از بالاى پشت بام به منزل صاحب عزا مىداد. پس از مرگ فرد براى او مراسم خاتمه خوانى برگزار مىشود و در شب هفت نيز بر سر مزارش جمع مىشوند و تا سرخى آفتاب را نبينند مزار را ترك نمىكنند. | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
[[رده:عزاداری‌ها]] | [[رده:عزاداری‌ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ مهر ۱۳۹۱، ساعت ۱۵:۴۴
عزادارى ماه محرم
مردم استان قزوين، همچون ساير مردم ايران، همه ساله از اول ماه محرم به مناسبت سالروز واقعه كربلا، مساجد و تكايا را سياه پوش مىنمايند و علم حسينى را در وسط مسجد يا تكيه بر پا مىسازند.
مرد و زن شبها در مساجد و تكايا جمع مىشوند و پس از مداحى و مرثيه سرايى به نوحه خوانى و سينه زنى مىپردازند. در روز عاشورا و تاسوعا هيئتهاى عزادارى در كوچه و خيابان به راه مىافتند.
مجالس ترحيم
در تاكستان در ايام قديم، هنگامى كه فردى از دنيا مىرفت، پس از غسل متوفى، او را به در حاليكه با طبل و نى آهنگ عزا مىنوازند به سوى قبرستان مشايعت كرده و به خاك مىسپرده و سپس به خانه بر مىگشتند.
پس از بازگشت به منزل، مردى وسايل همراه مرده را به خانه مىآورد و يكى از زنان دو يا سه عدد نان را به پشت مرد مىكوبيد و آنها را به فقرا مىداد.
زنان محله نيز پذيرايى از مردم شركت كننده در مراسم تشييع جنازه را در خانواده متوفى به عهده داشتند و با چاى و فرنى و ديگر خوراكىها از آنها پذيرايى مىكردند.
در قزوين در روزهاى اول تا هفتم، فاميلهاى نزديك صاحب عزا از خانواده متوفى پذيرايى مىكردند. آنها شير و نشاسته (فرنى) به خانه متوفى مىآوردند. اگر روز سوم، پنجم و يا هفتم متوفى مصادف با روز جمعه بود، همسايه دست راستى آش مىپخت و آن را از بالاى پشت بام به منزل صاحب عزا مىداد. پس از مرگ فرد براى او مراسم خاتمه خوانى برگزار مىشود و در شب هفت نيز بر سر مزارش جمع مىشوند و تا سرخى آفتاب را نبينند مزار را ترك نمىكنند.
