زبان و گویش مردم استان مازندران

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۵ مرداد ۱۳۹۱، ساعت ۱۵:۲۲

زبان مازندرانى بازمانده زبان ايرانيان قديم (پارسى ميانه) است كه نسبت به زبان فارسى ديرتر و كمتر تحت تأثير زبانهاى بيگانه چون اعراب، مغول و تاتار قرار گرفته است.

اين زبان از گويشهاى شرقى زبانهاى ايران باستان است كه به علل گوناگون از جمله مهاجرت‏ها، تحولات اجتماعى و موقعيت‏هاى اقليمى در هر منطقه، از نظر واژه و لهجه دچار تطور و گوناگونى شده است. بطورى كه لهجه‏هاى غرب مازندران تفاوت كلى با شرق مازندران دارد.

علاوه بر زبان مازندرانى، گويش‏هاى ديگرى مثل گرگانى، شهميرزادى، ايلاتى و... در مازندران وارد شده است كه مهمترين آنها، تركى و تركمنى و گرگانى است.

مازندرانى‏ها زبان خود را گيلكى مى‏دانند و به زبان رسمى كشور، تاتى مى‏گويند.

برخى از واژه‏هاى زبان مازندرانى عبارتند از:

خا: خوب

برار: برادر

بُوردَمه: رفتم

بَلگ: برگ

مسمار: ميخ

منابع